محيا نبض زندگيمون

باز هم تولد امسال دخملک عزیزم با ماه محرم یکی شده و مامانی وباباییتصمیم گرفتن تولد امسال دخترشون یه ماه زودتر بگیرن ساعت تند تند میگذشت ومن کلی کار داشتم نمیدونم چرا کسی واسه کمک به من نیومده بودن تنهایی مجبور بودم همه کارا رو خودم بکنم قربون دخملک گلم برم که مامانشو درک میکرد واون روز اصلا دختر دیگه ای شده بودی واز شیطونیهات خبری نبودافرین دخملک گلم تقریبا دیگه کارهامون تموم شده بود  داشتم دخملک خوشگلمو اماده میکردم که زنگ درمون بصدا اومد واولین مهمونمون که عمه رقیه بود تشریف اوردنوکم کم بقیه هم اومدن مهمونه دوممون خاله جون بود که مامریت سخت ارایش موهای وروجکم رو به ایشون محول کردم دخملک گل من وقتی که دید ...

مهرماه سال نود با خرید بلیط قطار رفتنمان به مشهد مقدس قطعی شد این اولین مسافرت دخملک کوچولومون بود تو این مسافرت تنها نبودیم و ابا وعمو حسن عمه جون واقا بزرگ مهربون(خدا بیامرزدش بابای ابا جون بود)با ما بودن تو قطار کاملا راحت بودی و دختر خیلی خوبی شدی وما رو اصلا اذیت نکردی ولی خب به هر حال راه زیادی بود واواخر همه خسته بودیم مخصوصا دخملک مامان ولی چون جمع بودیم با اینکه خسته شده بودیم بابایی وعمو حسن با بازیهایی که میذاشتن سرمون گرم کرده بودن گاهی وقتا هم بابابزرگ (خدا رحمتش کنه ) یه خاطرههایی از گذشته تعریف میکرد اینقدر شیرشن تعریف میکرد که تو هم دوست داشتی بشنوی وهروقت بابا بزرگ شروع میکرد به حرف زدن تو ساکت میشد...

دخملک گلم از وقتی که پیشمون اومدی  من وبابایی رو از تنهایی دراوردی روزهامون خیلی سریع میگذرن اخه همیشه  سرگرم تویی ونمیدونیم کی شب میشه                                                                                                                                                ...

هفدهم  اذر ماه شب رفتیم بمونیم خونه مامان جون تا صبح راحتتر بریم بیمارستان(اخه مامان جون گفته بود موقع رفتن اونو هم برداریم نگران نشه)                                                                                                              من اون شب کاملا قانع شدم که یه نفر میتونه یه شب تا صبح نخوابه  اون شب تا صبح نتونستیم بخوابیم یعنی اصلا چشم رو هم ...

هشت ماه بود که ساکن دلم شده بودی که درد شدیدی سراغ مامان اومد فکر کردم دارم میمیرم زنگ زدم تاکسی تلفنی وخیلی سریع خودمو رسوندم خونه مامان جون از اونجا با دای دای ومامان جون رفتیم بیمارستان ولی چون دکتر خودم بیمارستان نبود  نتونستن کاری انجام بدن فقط یه امپول زدن تا دردم کم بشه عصر با مامان جون وبابا رفتیم مطب دکتر ودکتر گفت که باید بستری بشم  گفت که یه نفر هم پیشم باشه تا اگه بچه بدنیا اومد وسایل برسونه                                                            ما رفتیم بیمارستان ...

روز بیست و ششم فروردین سال 88 بود که خاله مریم صبح زود خونمون زنگ زد اولش نگران شدم که چرا صبح به این زودی زنگ زده گوشی رو که برداشتم دیدم خیلی خوشحال خیالم راحت شد گفت هانیه خبر مهم و خوشحات کننده داشتم سکته میکردم مریم تو رو خدا زود باش گفت داری مامان  میشی .....   وای خدایا ....نمیدونستم چیکار کنم هم  گریه میکردم هم  میخندیم خیلی خیلی خوشحال شده بودیم اونقدر خوشحال بودیم که یادم رفت از خاله مریم بپرسم ببینم اون از کجا میدونست من دیروز رفتم ازمایش....                                                                                                      دیروز عصر  من وبابایی رفتیم ازمایشگاه که من ازمایش بدم ولی گفتن چون دیر اومدین جواب ازمای...